వీరభద్ర విజయము/నారదుఁడు పార్వతికి దక్షుఁడు యఙ్ఞముఁ దెలుపుట
నారదుఁడు పార్వతికి దక్షుఁడు యఙ్ఞముఁ దెలుపుట
మార్చు100-క.
చని దాక్షాయణిఁ గనుగొని
వినతుండై కేలుమోడ్చి “విన్నప మవధా
రనవరత సురవరార్చిత!
వనజాయతనేత్ర! గంధవారణగమనా!
101-ఉ.
తల్లీ! మీ జనకుండు దక్షుఁడు మదాంధప్రేరితస్వాంతుఁ డై
ఫుల్లాంభోజదళాక్షి తత్త్వముఁ దలంపన్ లేక వెల్వెట్టి శో
భిల్లం దక్కిన భూరిదేవగణమున్ బిల్పించి దుర్యాగముం
జెల్లింపం సమకట్టినాఁ డిదె మిముం జింతింపఁ డింతేనియున్"
102-వ.
అని విన్నవించి.
103-క.
“ఇది నారా” కని ముని నా
రదుఁ డరిగిన పిదప గౌరి రాజానన దా
మదనారికి నెల్లప్పుడు
మది దప్పని భార్య గాన మనమునఁ గలఁగెన్.
104-క.
“చదువులు పెక్కులు చదివియు
మదిమదిమయి మండి నేఁడు మలహరు వెలిగా
నిదియేల చేయఁ దొడగెను
మదమున” నని వగచుఁ బదరు మదిలోఁ బెగడున్.
105-క.
“ఏ వినుపింపక ముందఱ
దేవాధీశుండు వినినఁ దెగువన్ గోపం
బేవంక వ్రాలి చొచ్చునొ
యేవిధ మొనరింతు దీని కేమి దలంతున్.
106-ఉ.
చెప్పినఁ దప్పువచ్చునొకొ చెప్పక యున్నను దప్పువచ్చునో
తప్పు దొలంగరానియది దారుణ మెమ్మెయి నాథుచేత నే
యొప్పున నై నుండెదను యొప్పమి నైనను నిర్వహించెదన్
దప్పినఁ బిన్నబుద్ధి యగుఁ దా” ననుచున్ మది నిశ్చయంబుతోన్.
107-క.
వడవడ వడకుచు నుడుగుచు
జిడిముడిమయి నొంది కలఁగి చింతాకుల యై
వెడఁగుఁదనంబున నిలుచుచుఁ
గడువాడినపువ్వు భంగిఁ గాంతి దొఱంగన్.
108-క.
పెదవులు దడపుచుఁ గొంకుచు
నదరుచు బెగడుచును నడుగు లల్లన నిడుచున్
వదనము వంచుచు నడఁగుచుఁ
దుదినాలుక తొట్రుపడఁగఁ దొయ్యలి వగతోన్.
109-క.
చనుదెంచి శంభు కట్టెదు
రన నిలిచి కరంబు నోడ్చి “యవధారు ద్విష
ద్ఘన కుంభిదైత్యవిదళన!
వనజాతభవాండజనకవనజాక్షనుతా!
110-క.
కఱకంఠ! మిమ్ముఁ బిలువక
తెఱగించుక లేక మిమ్ముఁ దెలియక దక్షుం
డఱిమఱి యాగము సేయుచు
మెఱయుచు నున్నాఁడు రాజమిహిరాగ్నక్షా!
111-ఉ.
నాథ! శచీమనఃకమలనాథుఁడు కిన్నరనాథుఁడున్ రమా
నాథుఁడు భారతీహృదయనాథుఁడు పంకజనాథుఁడున్ జగ
న్నాథ దురాత్మునోమునకు నందముఁ బొందుచుఁ బోయినారు మా
నాథ సురాదినాథ దిననాథ భుజంగమనాథ వందితా!
112-క.
మఱియును దక్కిన సురలును
గరు డోరగ యక్ష దైత్య గంధర్వాధీ
శ్వరు లెల్లఁ జన్నవారలు
దురితాత్ముని యాగమునకు దురితారాతీ!
113-క.
ఇది తొల్లి లేని చందం
బది యేమో వింత చంద మవధా” రని తాఁ
గదలక కుదురై నిలిచిన
ముదితం గని కరుణ మదిని మునుకొని నిగుడన్.
114-వ.
పరమేశ్వరుం డి ట్లనియె.
115-చ.
"చనుపకగంధి! నీ పలుకు సంగతి చాలదు వాఁడు దివ్యులన్
మునులను బిల్చి నోము పెనుమూఢత నోచిననోముఁగాక యో
వనజనిభాననా! యుచిత వాక్యము లే లొకొ నీతు లేలొకో
మనమునఁ బిల్వమి న్మనకు మాన్యత కేమి కొఱంత చండికా!
116-ఉ.
మెచ్చొని మామ లిండ్లకును మే కొని శోభనవేళఁ బిల్వమిన్
పొచ్చెము గల్గుఁ బోఁదగుట పోలదు నల్లుర కె జ్జగంబులం
బొచ్చెము లేదు కన్యలకుఁ బుట్టిన యిండ్లకుఁ బోవ లోకము
న్మెచ్చును బొమ్ము పబ్బముకు మీ తల్లిదండ్రులఁ జూడఁ బైదలీ!”
117-గీ.
అనుచుఁ జంద్రజూటుఁ డానతి యిచ్చిన
శివుఁడు దన్ను వేఱుచేసె ననుచు
ఫాల మందు పాణిపద్మము ల్ధరియించి
వెలది మ్రొక్కి నిలిచె వెఱపుతోడ.
118-మత్త.
“తల్లి యాదిగఁ దండ్రి యాదిగఁ దాత యాదిగఁ గల్గువా
రెల్ల భంగుల నీవె కాని మహేశ! యన్య మెఱుంగ నే
నుల్ల మందునఁ జిత్తగించితి వొప్పముల్ దగు నయ్య! యా
ప్రల్లదుం డట నాకుఁ దండ్రి భరంబు వల్కితి శంకరా!”
119-వ.
ఇట్లని.
120-మత్త.
శ్రీలలాటము సంఘటించిన చేతులా నవి నాళినీ
లాలకల్మదబృంగముల్ నయనాళికల్వలు జక్కవల్
పాలయిళ్ళు మరాళముల్ నడభక్తి నీరుకడల్ దగన్
గాలిగాఁ గలకంఠి నిల్చెఁ గొలంకు భంగి దలంకుచున్.
121-వ.
అప్పుడు దరహసితవదనుండై య ప్పరమేశ్వరుం డి ట్లనియె.
122-ఉ.
“మాటలు వేయు నేమిటికి? మాకడ నీవును నేము నీకడం
బాటలగంధి యుండుదుము; పాలకశబ్దము నర్థ మట్ల నా
మాటలు దాఁటఁగా వలదు; మన్నన నీ చెలు లెల్లఁ గొల్వఁగా
బోటిరొ పొమ్ము; నీ జనకు పొందగు నోమునకుం గుటుంబినీ!”