మోహపునడకల మెలపుల
రోహిణి గతి నున్నది గద! 9
ఇక మన ముభయులము మాధవ రసాలకుల భూమికల ననువర్తింతము
(ఉభయులు నిష్క్రమింతురు)
ఇది ప్రస్తావన
(ఇరువురు సఖీమణులు ప్రవేశింతురు)
ఒకతె ఓహో, ఓవామాక్షీ! ఉజ్జ్వలుడౌ మాధవుండు
వల్లవీ ప్రపంచమందుపంమమున నాలపించి
మోహపరచకుండు నెవరి మానసంబు వంచకుండు? 10
మరియొకతె : అవునే ఓ రాధికాసఖీ! నిన్ను బోలినవారి విషయము వచింప
నవసరము లేదు.
వెచ్చదనంబునకు నొచ్చి నిశ్వాసములు
చెక్కిళ్ళపై జేరి చందనాకులతమెయి
కర్పూర జలధిలో గలుగునట్లుగ పాండి
మమున మగ్నంబయ్యె మృదులమౌ తనుశోభ
కార్శ్వంబు నేర్పె నిదె కౌనుదీవియకు శుష్య
చ్చంద్ర రేఖాచ్ఛవిని చారు తర సుందరీ!
నంద నందన రూప సౌందర్య సౌభాగ్య
శోభలను గ్రోలినవె, శుభ్రములు నీకనులు? 11
రాధిక : సఖీ, నవమాలికా! ఈ యాకాశ లేఖినీ వర్ణ మెందు
కారంభించుచున్నావు?
నవమాలిక :నిను బోలిన సుముఖుల కెటు
లనురాగము దాగు నెదల?
ఇరుల-వల్లరులు డాగివ
విరుల సౌరభములు వీచు. 12
రాధిక. : ఇక నా రెండవ ప్రాణమవయిన నీ యొద్ద దాపరిక మెందుకు?
వినిపింతును.
536
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-2
