కృష్ణపంతు : (చిరునవ్వు) మాట్లాడటానికేముంది?
నాచీ : నీకు చెప్పారా మరి నాన్నగారు?
కృష్ణపంతు : (తెలియనట్లు నటిస్తూ) దేని విషయం? ఏమిటి?
నాచీ : ఏమీ ఎరగవు గామాలి. అబ్బో! తెలియనట్లు నాచేత చెప్పించాలనే ఆ అభిలాషెందుకూ?
కృష్ణపంతు : నిజంగా నాకేమీ తెలియదు. నీవు మాట్లాడేది నాకేమీ అర్థం కావటం లేదు.
నాచీ : నిజంగా తెలియదు?
కృష్ణపంతు : తెలిస్తే నీ దగ్గర దాచి పెడతానా?
నాచీ : ఏమీ నామీద నీకంత?
కృష్ణపంతు : ప్రేమ!
నాచీ : మరి నీ చదువై వెళ్ళిపోతున్నావుగా నీవు! అప్పుడు నీవెక్క డుంటావో? నేనెక్కడుంటానో ఎలా ప్రేమిస్తావు నన్ను?
కృష్ణపంతు : నీవున్న వూరికే వచ్చిపోతుంటాను. నిన్ను తరుచుగా కలుసు కుంటాను. ఆవిధంగానే నా ప్రేమ వెల్లడించుకుంటాను (కాసేపాగి) నాచీ! చెప్పవు నాన్నగారు నీతో చెప్పలేదా అన్న సంగతి?
నాచీ : నీకు తెలియక పోతుందా. నాచేత చెప్పించాలని గాని.
కృష్ణపంతు : మళ్ళీ అదేమాట. పోనియ్యిలే చెప్పక పోతే మానె.
నాచీ : నీతో చెప్పకుండా ఎలా ఉంటాను? ముందు నీవెలావుంటావో అని చూచాను?
(చెప్పబోతుంది - మరింత సిగ్గు నెమ్మదిగా) నీకు... నన్నిచ్చి...
(ఇంతలో దొడ్డివాకలి చప్పుడు)
అమ్మ వచ్చింది. తలుపు తీయాలి. మళ్ళా వస్తా.
(అంటూ లోపలికి పోయింది)
(తెర)
312
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-2
