కుంభీలకుడు : బావా! నీవు ఇక్కడెక్కడా పుట్టదగ్గ పురుషుడివే కావు, భూలోక బృహస్పతివి.
శకారుడు : హిఁ, హిఁ, హిఁ, హిం... (జ్ఞప్తికి తెచ్చుకున్నట్లు) ప్రొద్దు పోయిందంటే వినకుండా ఆలయంలో అతివలుంటారు రమ్మని ఇంతదూరం నడిపించుకో వచ్చావు. ఏరీ? ఇంతసేపు ఇంతులను చూడకుండా ఈ శ్యాలకమహారాజు ఎలా ఉంటాడనుకున్నావు?
కుంభీలకుడు : తొందరపడితే ఎట్లా?
శకారుడు : కానీ, బావా ఇదుగో మనం చిన్ననాడు చెప్పుకున్న తత్వం ఒకటి పాడుకుంటాను (చిందువేస్తాడు)
గు, గ్గు, గూటి చిలకేది రన్నా!
చిన, చిన్న గూడుచినబోయె రన్నా! (చిందు వేస్తాడు)
(క్షణంలో స్ఫురించినట్లు) బావా! వసంతసేన !!
కుంభీలకుడు : ఆమె ఇంకా ఇంటిదగ్గర బయలుదేరే వేళే అయి ఉండదు.
శకారుడు : దీపాలు పెట్టిన తరువాత ఇంకేం వస్తుంది?
కుంభీలకుడు : నేను ఆమెను రమ్మని చెప్పిందే అప్పుడు.
శకారుడు : అయితే మన మంత్రం పారిందన్నమాట! పిట్ట పట్టుకు చిక్కిందన్నమాట!!
కుంభీలకుడు : చిక్కటమేమిటి! కాసేపట్లో ప్రభువుగారి చేతుల్లో చిమిడిపోబోతుంటే.
శకారుడు : (పెద్దపెట్టున) హిఁ, హిఁ, హిఁ బావా! (మెడలో హారం తీసి అతనికి ఇవ్వబోయి మళ్ళీ మెళ్ళో వేసుకొంటూ) నా కోసం వసంతసేన వస్తుందా?
కుంభీలకుడు : ఆఁ
శకారుడు : తప్పకుండా?
కుంభీలకుడు : తప్పకుండా!
శకారుడు : నా మీద ఒట్టే? (చెయ్యి జాపుతాడు)
కుంభీలకుడు : (చేతిలో చేయి వేస్తూ) నీ మీద ఒట్టే.
——————————————————————————————
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-2
