ఉ. శ్వాపదమేదుర మ్మయిన చండమహాటవి జొచ్చుతీరునన్
భూపకుమార! భీతివడిపోయెదు, మత్స్యకులోద్వహా! ఇటుల్
తాపముఁ జెంద నేమిటికి? తాల్మిమెయిన్ రణకాణయాచి యై
యీపృథివిన్ సుకీర్తి వెలయించిన వంశయశమ్ము నెంచుమా!
ఉ. ధూర్తులు ధార్తరాష్ట్రులిటు తోయధులై మనపైబడంగ స
త్కీర్తి గడించు కాల మరుదెంచిన తృప్తిని వీరపాణివై
వర్తనకేళి సల్పి, యట వచ్చి నిజప్రజ మెచ్చ - నిట్టుల
త్యార్తిని మున్నె వెన్దిరుగు టయ్యొయు! యారయ నాత్మహత్య యౌ!
ఉ. ఉత్తర కేను లాస్యము, లయోచితరీతుల నేర్పువేళలన్
గ్రొత్తవి చెల్లి యేమి యనుగుంగతులం దగ నేర్చె వాని నీ
చిత్తము కెక్క ఁ జూచి పటుశేముషి నా కట వీరనర్తనో
ద్వృత్తగతుల్ నటించి మురిపించిన నెమ్మది నెంత మెచ్చితిన్!
ఉ. “కీచక కాలమేఘ మపకీర్తుల లొనరింప క్రమ్మి య
త్యాచరణాళి రాజ్యమున కంతటికిన్ పెనుభీతి నిచ్చు, సం
కోచము మాని బంధు వని క్రుద్ధమహానిలలీల త్రోలి ధ
ర్మోచితరీతి దేశమున నొప్పఁగ నిల్పెద నన్న పొంగితిన్.
చ. "కురుబల మెత్తి వచ్చి మనగోవులఁ బట్టిన దాని గెల్చి క్ర
మ్మరఁ గొనితేర శౌర్యమహిమంబున నెక్కటి వీరమూర్తినై
యరిగెడివేళ తేరికి బృహన్నల సారథియైన జూచువా
రం! పురిలోన నింతకరవా రథచోదకు లంచు నవ్వరే!”
చ. అని మును మాలినీరమణి యయ్యెడ సారథిగాఁగ నన్ను గై
కొని యని కేఁగు మంచు తనకుం గల సూచనఁ జెప్పినం నీ
వనినటు వింటి - నందుకు నృపాత్మజ! నా యెద నవ్వుకొంటి - నై
నను నిటు భీరుతాగుణగణ ప్రబలార్హుడ వం చెరుంగబో! 11
ఉ. ఆహవ మన్న భీతిల జనాధిపనందన! నీ కి దేల? సో
త్సాహుఁడ వై వినీలజలదక్రియ నిల్చి రణానఁ గౌరవ
వ్యూహముల న్నిశాతవి శిఖోజ్జ్వలవృష్టిఁ దపింపఁజేయ స
మ్మోహనసాంపరాయచణభూరిరిరంస వహింపఁగాఁదగున్.
66
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-1
