షష్ఠాంకము.
85
గారావును చంపితివి. నిర్దోషియగు రమేశబాబును తుపాకీతోఁ గాల్చితివి. అసంఖ్యాకులను పోలీసులను జంపితివి. నేఁ డీ వేశ్యాగృహముం జొచ్చి యీకాంత నొకతెను ఖూనీచేసితివి. ఇన్ని ద్రోహములకు నీ వేసమాధానము చెప్పఁగలవు ?
శంక - ఎన్ని ద్రోహములైన చేసియుందునుగాని, యీకాంతను మాత్రము నేను ఖూనీచేయలేదు. లేదు. అన్యాయమైన వాచాదోషమునకు పాలుగాకుము.
తుల - ఏమీ ! దీనిని చంపలేదా ?
శంక - లేదు.
తుల - చీ ! అనృతాలాపీ !-
శంక — నేనుకాను; అనృతాలాపివి నీవు.
తుల - దురాత్ముఁడా ! నీతో వాగ్వివాదమున కిది సమయముకాదు. నాకు సమాధానము చెప్పినట్లుగాదు. న్యాయపీఠమునెదుట చెప్పుకొనుము. (అన్నపూర్ణతో) ఓయీ ! చూచెదవేమి ! వీనిని బంధింపుము.
శంక - ఏమీ ! నన్ను బధింపఁదలచి వచ్చితివా ! వలదు సుమా ! ప్రాణాపాయకరము సుమా !
తుల - ఆ ప్రాణాపాయమేమో చూడఁదలఁచియే వచ్చితిని.
శంక - మామా ! నన్ను బంధించుటకన్న వేఱుమార్గము లేదా ?
తుల - “మామ, అల్లుడు” అను దుష్ప్రసంగము మానివేయుము. మనకట్టి సంబంధములు వదలి చాలకాలమైనది.
శంక - ఆఁ ! వట్టిమాట. ఎట్లు వదలును ? కాలుకడిగి కన్యాదానము చేసితివే ! అట్టిసంబంధ మింత శీఘ్రముగా వదలఁగలదా ?
తుల - ఓరీ ! నీనక్కనై చ్యములను మానివేయుము. నీ కిదే యంత్య కాలము.
