132
నవనాథచరిత్ర
అప్పుడు శ్రుతిదుస్స ◆ హంబుగ దిశలఁ
గప్పిన రవమున ◆ గర్భంబు గలఁగి
వడి నూడిపడియె నీ ◆ వడుగు వానయును
నుడిగె నేమును భయం ◆ బొయ్యనఁ దెలిసి
కొడుకు నక్కున నెత్తు ◆ కొనివచ్చి పెంచి
వడుగుఁ గావింప స ◆ ర్వజ్ఞుఁ గానెల్ల
చదువులు గఱపె నా ◆ శ్చర్యంబు మీఱఁ
బొదవిన ప్రేమను ◆ భూసురోత్తముఁడు
అటుగాన మేలగు ◆ నవనీశ తిలక
యిటుమీఁదఁ బరితాప ◆ మేల చిత్తమునఁ
బనుపుము ననువేగఁ ◆ బ్రాణేశుఁ గూడ
ననఘాత్మ యిదియది ◆ యని యాన తీక
యనవుడు నట్లకా ◆ కని చితిపేర్చి
చని మహీనాథుఁడ ◆ చ్చటి చెంచుపల్లె
ననలంబుఁ దెచ్చిన ◆ నలరి యా విప్ర
(వనిత యాత్మే)శుపై ◆ వరలు రక్తంబు
గడిగి తానును నుద ◆ కము లాడి పిదపఁ
గొడుకును మడుఁగునఁ ◆ గ్రుంకించి శవము
సొదమీఁద నిడి. పూర్షు ◆ సొంపలరంగఁ
గదియఁ గౌఁగిటఁజేర్చి ◆ క్రమము దీపింపఁ
[1]ద్రేతాగ్నులాయాయి ◆ రీతులఁ నెల్లఁ
బుత్త్రునిచే మంత్ర ◆ పూతంబుగాఁగఁ
బెట్టించుకొని యొక్క ◆ పెట్టున నగ్ని
చుట్టు దరీకొనికాల్ప ◆ జువ్వన నింగి
నడరఁ జీలలుద్రుంగి ◆ యా పుణ్యసాధ్వి.
తడయక ప్రియుఁడును ◆ దానునుగూడి
యమరలోకము కేగి ◆ రంత శోకాగ్నిఁ
గుములుచు వడుగును ◆ గువలయేశ్వరుఁడు
నున్నచో నచటికి ◆ యోగసిద్ధ్యబ్ధి
పున్నమచంద్రుఁడై ◆ పొలుపొందు ఘనుఁడు
పరమేశ్వరుని కూర్మి ◆ పట్టి మత్స్యేంద్రుఁ
డరుదుగా నిజతేజ ◆ మడర నేతెంచె
- ↑ శ్రోతాగ్నులాయయి చేతుల.
