చిలుకమువ్వలకథ.
177
ప్ర - నీకుఁ బిల్లలా?
కో - నేనే పిల్లను. నా కేటి పిల్లలు?
ప్ర - నీమగనికి నీయందిష్టమేనా?
కో — ఇష్టము కా కేమి? ఇదిగో నామగఁడు సంతతము నా నెత్తి పైనుండును.
ప్ర - ఈచిలుక నమ్మెదవా?
కో — అమ్మా! ఈచిలుక నామగఁడని చెప్పుచుండ నమ్మెదవా యని అడుగవచ్చునా ?
ప్ర - సానీ ! నీవు నిజము చెప్పక దాచుచున్నావు గదా.
కో - లేదు తల్లీ ! లేదు నిజమే చెప్పితిని. ప్రొద్దుపోయినది చిలుకం దెప్పింపవా ? పోవలయును.
ప్ర - సానీ ! నీ కీతొందర యేల. నీమువ్వలన్నియు నీవు చెప్పిన వెలయిచ్చి నేనే కొనియెదను. నీవు వీనినమ్ముట కిఁక మఱియొక వీధికరుగ నవసరములేదు. పోవలసియున్న రాత్రి భోజనముసేసి పోవుదువుగాని నీమగఁడు నీవెంటనే యున్నాడుగదా ? ఏవి ! నీబుట్టలో నెన్నిమువ్వగుత్తులున్నవి యో చూపుము. అన్నియుం దీసికొందుము.
కో - అమ్మా ! మీయొద్ద నొక్కచిలుకయే యున్నదఁట. అన్నిగుత్తులు నేమిసేసికొందురు. ఇదిగో యీగుత్తుమాత్రమే మీకిచ్చుచున్నాను. మీరే దాని కాలికిం గట్టుడు. నేను పోయివచ్చెద.
ప్ర - సరిసరి. అదియా నీయభిప్రాయము. మాయింటఁ జాల చిలుకలున్నవి. ఇవికాక మామంత్రికూఁతురు పినతల్లికూఁతురుగూడఁ జిలుకలం బెంచుచున్నారు. మాకు చాలగుత్తులు కావలసియున్నవి. అన్నియు నీయవలసినదే.
కో - అట్లైన వీనినన్నిటిఁ దీసికొనుఁడు. నాకు సెలవిండు పోయివచ్చెద.
