తెనాలి రామకృష్ణకవి
147
క. రంజన చెడి పాండవు లరి
భంజనులై విరటుఁ గొల్వఁ బాల్పడి రకటా!
సంజయ! యే మని చెప్పుదుఁ
గుంజరయూథంబు దోమకుత్తుక సొచ్చెన్.
అని పూరించెను. రాయలు పరమానందభరితుఁ డయ్యెను.
పెద్దన మనుచరిత్రము, తిమ్మన్న పారిజాతాపహరణము, బట్టుమూర్తి వసుచరిత్రము రాయలు మిక్కిలి మెచ్చుకొనుచుండువాఁడఁట! ఒకనాఁడు సభలో మూఁడుగ్రంథములనుండియుఁ దుల్యసందర్భముగల వగు మూఁడు పద్యములఁ జూపి వానిని విమర్శింప సభ్యులను గోరెనఁట! ఆపద్యము లివి—
ఉ. పాటున కింతు లోర్తురె! కృపారహితాత్మక! నీవు ద్రోవ ని
చ్చోట భవన్నఖాంకురము సోఁకెఁ గనుంగొనుమంచుఁ జూపి య
ప్పాటలగంధి వేదననెపం బిడి యేడ్చెఁ గలస్వనంబుతో
మీటిన విచ్చు గుబ్బచనుమిట్టల నశ్రులు చిందువందుగన్‌.(మను)
ఉ. ఈసునఁ బుట్టి డెందమున హెచ్చినకోపదవానలంబుచేఁ
గాసిలి యేడ్చెఁ బ్రాణవిభుకట్టెదురన్‌ లలితాంగి పంకజ
శ్రీసఖమైన మోముపయిఁ జేలచెఱంగిడి బాలపల్లవ
గ్రాసకషాయకంఠకలకంఠవధూకలకాకలీధ్వనిన్‌.(పారి)
శా. ఆజాబిల్లివెలుంగువెల్లికల డాయన్ లేక రాకానిశా
రాజశ్రీసఖ మైనమోమునఁ బటాగ్రం బొత్తి యెల్గెత్తి యా
రాజీవానన యేడ్చెఁ గిన్నరవధూరాజత్కరాంభోజకాం
భోజీమేళవిపంచికారవసుధాపూరంబు తోరంబుగాన్.(వసు)
రామకృష్ణుఁ డీపద్యములపై నిట్టు లభిప్రాయ మొసఁగెనఁట. అల్లసానిపెద్దన అటునిటు నేడ్చెను;—ముక్కుతిమ్మన్న ముద్దు
