సుందరకాండ
14
కొడుకా ! పూర్వము కొండల కెల్లను
ఱెక్కలుండె, అవి ఉక్కు మిగిలి భూ
తలి కంతయు బాధకముగ నిచ్చలు
ఇచ్చవచ్చిన ట్లెగురుచు నుండెను.
15
తిరిగెడి కొండల చరితంబును విని,
పాకశాసనుడు వాని ఱెక్కలను
ఖండించెను ముక్కలుగా తన
వజ్రాయుధమున భయ మెడల భువిని.
16
అప్పుడు నన్ను మహాత్ముడు, పవమా
నుడు, నీ పితృదేవుడు సముద్రమున
పడనెట్టెను, అప్పటినుండియు నీ
సాగరంబులో దాగియుందు సుత !
17
ఏను రామునకు హితవరినై సా
యము చేయు టవశ్యము విధాయకము,
ఆతడు ధర్మపరాయణుడు, మహేం
ద్ర సమాన పరాక్రముడు కుమారా !
18
మహితాత్ముండగు మై నాకుం డటు
బంధుభావమున భాషింప, అతని
నాశ్వాసించి, ప్రయాణ కారణము
తెలిపి, కార్యవిధేయమతి నయితి.
19
మై నాకుండును మామక గమనము
అనుమతించి పోయె నదృశ్యుండయి,
నగరూపము మానవ దేహంబును
మునిగె కనబడక మున్నీటంబడి.
433
