పుట:విక్రమార్కచరిత్రము.pdf/155

తృతీయాశ్వాసము

107

తే.⁠

బూర్వకంధి వేలావనభూమిఁ బండి కాలశుకతుండహృతి బిట్టుగదలి యపర జలధిలోఁ బడుదాడిమీఫల మనంగ నబ్జినీవనబాంధవుఁ డస్తమించె.

⁠ 86

క.⁠

తదవసరంబునఁ జుక్కలు చదలం గలయంగ నొప్పెసఁగి నిగిడెఁ, గడుం గదిరి నగగనశ్రీమెయి నొదవిన ఘర్మాంబుకణసముత్కర మనఁగన్.

⁠ 87

క.⁠

అంతటఁ జీఁకటి యఖలది గంతంబుల నిండఁ బర్వ, నయ్యెలుఁగు పరి శ్రాంతుఁ డగునతనిభావం బంతయు వీక్షించి, మది దయారస మొదవన్.

⁠ 88

ఆ.⁠

మేను మ్రానువడఁగ, మీలితోన్మీలిత లోచనాంబుజయుగళుండ వగుచుఁ దూఁగ నేల నాదుతొడలపై నెమ్మది నిదురవోదు రమ్ము నృవకుమార!

⁠ 89

చ.⁠

అని, తనయంకపీఠిపయి నాతనిఁ జేరిచి నిద్ర పుచ్చె, నం త నది యెఱింగి బెబ్బులి ముదం బెసలారఁగ నెల్గుతోడ ని ట్లను, మది విశ్వసింపఁ జనునయ్య మనుష్యుల, నందు రాజనం దనుల నొకింతయేనియు మనంబున నమ్ముదురయ్య యెయ్యెడన్?

⁠ 90

క.⁠

తన కొకయాపద వచ్చిన గనికరమున దానిఁ బాసి కాచినయప్పు ణ్యునకుం దుదిఁ గీ డొనరిం పనె చూచుఁ గృతజ్ఞుఁ డెన్నిభంగుల నైనన్.

⁠ 91