పుట:రంగనాథరామాయణము - ఉత్తరకాండ.pdf/133

వీతదేహున కుద్భవించుట జేసి, యాతతంబుగ విదేహాభిధానంబు
మథనసంభవమున మహనీయమగుట, మిథిలనామము గల్గి మెఱసె నప్పురము
యన విని లక్ష్మణుం డవనీశుఁ జూచి, జననాథ తన్ను నాసంయమీశ్వరుఁడు
మది నల్గ శపియింప మారల్గెగాన, పదిలుడై యుండ డాపార్థివేశ్వరుఁడు
యాగదీక్షితునకు నలుగంగ దగునె, వేగిరపా టేల విజ్ఞాని కనిన
ననుజుడ తనలోన ననిశంబునుండి, కనలెడుశత్రుండు గాదె కోపంబు
భూరికోపము దన్ను బొదివినయపుడు, సైరింపవచ్చునె జనుల కెవ్వరికి
నకలంకగతి కోప మడప యయాతి, యొకడె నేరుచుగాక యొరులు నేరుతురె
నావుడు నారాజు నరనాథ కోప, మేవిధంబున సైచె నెఱిగింపు డనిన
నరనాథనందన నహుషనందనుఁడు, నిరుపమబలుఁ డైనృపుఁడు యయాతి
యర్మిలవృషపర్వు యాత్మజయైన, శర్మిష్ఠ దన కగ్రసతిగా వరించి
మరి దేవయానను మహితతేజస్వి, నెరయ శుక్రునికూతు నెమ్మి గైకొనియె
నంత నాయిరువురయందు నావిభుఁడు, సంతానకాముడై చరియింపుచుండ
శత్రుమర్ధనశాలి శర్మిష్ఠకోర్కి, పుత్రుండు జన్మించె పూరుడన్ పేర
యదుఁ డనగా దేవయానకు దనయు, డుదయించె నానాటి కొదవి రాసతుల
సౌభాగ్యవతియైనశర్మిష్ఠ కంత, నాభూవిభుఁడు చాల ననురక్తుఁ డగుచు
నద్దేవిసుతు బూరుడను పెద్దకొడుకు, పెద్దయు మన్నించి ప్రియముతో నుండు
నొకనాడు తమతల్లియొద్ద నాయదుడు, మొక మొకభంగియై ముందట నిల్చి
శర్మిష్ఠపై కూర్మి జననాయకునకు, మర్మంబు గాన యామహిషినందనుని
పాటించి నిను నన్ను బాటింపకునికి, పాటింప దమ్మునిపట్టి నీ వగుట
నట్టితండ్రికి బుట్టి యభిమాన ముడిగి, యెట్టకొ నేర్చితి యీకష్టదశకు
నెగ్గింపఁబడిన యీజీవనం బేల, నగ్నిలోఁబడి చత్తు యవమానమునకు
నీ వోర్వజాలిన నిలువమం దతఁడు, వావిరి నెలుగెత్తి వాపోవుచుండ
తనయునిదైన్యంబు తాలిమి గలప, తనతండ్రియైన యాదైతేయగురుని
తలప నాశుక్రుండు తనపుత్రి దన్ను, తలచినదురవస్థ తలుపులు నెఱిగి
యచ్చోట కేతేర నాదేవయాన, వచ్చి పాదములపై వ్రాలి పాద్యంబు
కన్నీట గావించుకరణి శోకించు, చున్న కౌగిట జేర్చి యొగి బుజ్జగించి
పలితంపుతాలిమి బాల నీ కేల, హృదయంబు నొగలంగ నిబ్భంగి బొగుల
నిది యేల శోకించె దీశోకమునకు, నది యేమి కారణ మట జెప్పు మనిన