నాకాసుఖ మెంతకాలమో నిలువలేదు. లోననుండి జిలజిలమని తడి హెచ్చై, లేడిశిశ్నము ముడుచుకొనిపోయినది. అంతనది దిగి యేమియు నెఱుంగనిదానివలె దానిత్రోవ నది పోయినది.
నాకు మాత్రమేమాత్రమును దృప్తిదీఱక నింక నాపనికే మొగము వాచితిని. మఱియొకలేడి రాదా, యని కాచుకొనియుంటిని.
నానోము వేయిరెట్లుగ ఫలించినది. వచ్చినది, నోరెఱుఁగని జంతువుకాదు. జవసత్వము లూరుచున్న యువకుండు. వేఁటకై వచ్చినవాఁడుగాఁబోలు వెంట జాగిల మున్నది. ఆతనిఁ జూడగానే నా కెక్కడలేని భయము గలిగినది. దిసమొలతో నున్నాను. ఏమనుకొనునో? ఏమి చేయునో? ఒంటరిగాఁ జిక్కితిని. కూఁకవేటుదూరంబున నెవ్వరును లేరు; నాచీరెయు ఱవికయు నెచ్చటనో యావల నున్నవి.
ఏమియుఁ దోఁపక నటులనే నిలుచుంటిని, ఆతఁడు సమీపించుచున్న కొలఁదిని నాకు కంప మెక్కువైనది.
‘నీవు వనకన్యకవా?’
అతనియూర్పు నాచెంపల దాఁకుచున్నది. ఏమియుఁ జెప్పనోరాడక కన్నులు మూసికొంటిని.
‘ఎవరైనను నిన్ను వదలను’ అనుచు, నా చ న్నొడిసిపట్టి రెండవచేయి నడుముమీఁదుగా వైచి దగ్గరకు లాగుకొని పెదవి కొఱికినాఁడు. నాకాచరుకులో బాధకన్న తీయందనమే యెక్కువగాఁ గానుపించినది. ఆతని నల్లుకొనిపోవు తీవవలె చేతులు మెడకు పెనవైచితిని.
దేహంబు లొకటికొకటి హత్తుకొనిపోయినవి. నాతొడలసందున కేదియో నిలువుగా నుబుకుచుఁ దగిలినది. ఆస్పర్శతో కలవర మంది కౌఁగిలి విడిచితిని. ఆతఁడు నవ్వుచు, నిలుచున్నచోటనే కట్టుబట్ట దిగవిడిచినాఁడు. బాకుపిడివంటిది, నిగుడియున్నది. అదికొంచెము పైకినిక్కుచు నన్ను బిలచుచున్నటులఁ దోఁచినది. అంతటితో నాసిగ్గు పటాపంచలైనది.
