పుట:ఉద్భటారాధ్యచరిత్రము.pdf/415

తృతీయాశ్వాసము

183

⁠

ర్మదవాదిద్విపసింహమైన భవదారాధ్యుండు నాకై న తు చ్ఛదశం దీర్ప కుపేక్షఁ జేసె నకటా! సర్వజ్ఞుఁ డై యుండియున్.

⁠ 272

గీ.⁠

ఆది నుద్భటమూర్తి కామారిచేత నేను మొదలైన ఖచరులనెల్ల శాప ముక్తులుగఁ జేయుదని తల మోచి వచ్చి న న్నుపేక్షించె నేఁడిట్టు నరవరేణ్య.

⁠ 273

చ.⁠

ఎఱుఁగనివాఁడు గాఁడు నిఖలేంగితవేది భవద్గురుండు తా మఱచెనొ కాక యేను వటమందిరసీమఁ దొలంగి దిక్కులన్ గుఱిచి బుభుక్షకై చనుట కొంత దలంపక వేగిరించి యే డ్తెఱ శివునందు నయ్యె జగతీవర! యేమనవచ్చు నాయెడన్.

⁠ 274

చ.⁠

కలుషవిదూర! యేనొకటిఁ గంటి మనంబున మత్ప్రచారమున్ దెలియనివాఁడు గాఁడు భవదీయగురుండు మదీయదుర్దశా కలనఁ దొలంగఁజేయగలకార్యము నీతల మోప నుండి కీ ర్తులఁ బొదలించుపొంటె ననుఁ బ్రోవగ మానె విముక్తిలబ్ధిచేన్.

⁠ 275

సీ.⁠

శరణాగతత్రాణసంరక్షణంబుచే        వచ్చు పుణ్యంబు కైవసము సేయు దుఃఖాతురత్వంబు దొడకిన నోనాడఁ        డామాటఁజేయు దృఢప్రతిజ్ఞుఁ డగుటకు సకలభూతాళి ప్రభూతహ        రంబున నచ్చెరుపడుచునుండఁ బ్రబ్బిన పేరబ్బురంబున మజ్జారె!        బళిబళి యనుగడుపారవేగఁ

⁠