కురురాజు సభలోనఁ గోలుపోయిన కృష్ణ
కభయ మిచ్చిన నీ దయాగుణంబు
నేఁ డెందులకుఁ బోయె నిన్ను వీవిశ్వంబు
సర్వజ్ఞుఁ డను మాట సంశయంబొ
ఆ. విందుఁ డెల్లి నన్ను వేరొక్కనికి నీయ
నున్నవాఁడు మేళనోత్సవమున
వాని మోసపుచ్చి వచ్చి నిజాధీన
బుద్ధి నన్నుఁ గొంచుఁబోవ కిట్లు. 16
క. ఒల్లమి చేసిన నీవే
తెల్లమిగాఁ జూచె దేల తెలుపఁగ నిపు డు
త్ఫుల్లాబ్జనయన ముందరఁ
బిల్లీతలు గొనుచు వచ్చు పృధుదుర్యశమున్. 17
మ. సకలాత్ముం డని చెప్ప విందు నిను సర్వస్తుత్య లోకంబు లేఁ
టికి నా యీదురవస్థలన్ సదయదృష్టిం జూడ నేతజ్జగ
త్ప్రకరంబున్ సకలంబు దీనజనసంత్రాణేచ్ఛమైఁ బ్రోచు నీ
యకలంకస్థిరమానసం బకట నాయం దేల పాటింపవే. 18
మ. విహితాంభోనిధి మధ్యవాసవసతిన్ విశ్రాంతిమై నున్న నీ
కహహా యేల యెఱుంగవచ్చు మురదైత్యధ్వంసి నేఁడెల్లి యీ
మహితప్రాంతవనీ విరంతర చరన్మత్తాలి గానంబునన్
ముహురుత్తాలిత మాధవీ వహకుహూముక్కా[క][1]లీ భంగులన్. 20
క. వేఁడిదవానల కీలల
నాఁ డాహుతిఁ గొన్న నీదు నైపుణి కృష్ణా
నేఁ డెందు వోయె నాలో
గాఁడిన మదనాస్త్రవహ్ని కడ కొత్తఁగదే. 21
- ↑ ప్రా.పూరణము
