బుధాదేవి : చాలు, చాలు అతడిని బయటికి పంపించండి - (భటుడు రెక్క పట్టి బయటకు లాగుతాడు)
బుధాదేవి : మనరాజ్యంలో సంతోషావిష్టు డొక్కడైనా ఉండకపోడు. నేను అటువంటి వాణ్ణి వెదికి పట్టుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తాను. చిన్న చిన్న వ్యాపారస్తులను, ఉద్యోగులనూ పరీక్షించి ప్రయోజనం లేదు. వాళ్ళు అనునిత్యమూ కష్టాలకు గురి కావలిసిందే. కర్షకులు వారికంటే సుఖంగా జీవిస్తుంటారు. మనపట్టణంలో సమస్త విధాలా సుఖానికి స్థానం లేదని గ్రహించి నేను పల్లెదిక్కులో తిరిగి సంతోషావిష్టుని వెదికి పట్టుకోదలచుకున్నాను.
అమాత్యుడు : మహారాజ్ఞీ! నేనును రాజనగరమును వీడి తమ సహాయార్థమా పల్లెటి దిక్కునకు రావలయునా? యని సంతోషముతో ప్రశ్నించుచుంటి.
బుధాదేవి : అవసరము లేదు. నా వెంట కవినీ, రక్షక భటాధిపతిని కొంత సైన్యాన్ని తీసుకువెళ్ళుతాను. మీరు రానవసరము లేదు.
(తెర - ప్రవేశము - కథకుడు)
కథకుడు : రాణి సంతోష స్వాంతుని యన్వేషించుటకై కొలది సైన్యముతో బయలుదేరి పట్టణము నుండి బయలుదేరిన కొంత కాలము వరుకామె సమాచారమేది రాజనగరమునకు చేరలేదు. ప్రభుత్వ వర్గము వారేర్పాటు గావించిన 'ప్రత్యేక సభ’ వారింకను - సంతుష్ట శబ్దార్థవిమర్శనము తేలలేదు. సంతోషము “మానసికమని” కొందరు, శారీరకమని కొందఱు వాదోపవాదనముల మధ్యన విషయమింకను నిర్ణీతము కాలేదు. వీరి వివాదము నమాత్య శేఖరుడు ప్రత్యేకముగా నిరువాదముల వారు
(గట్టిగా)
ఆకలి -
తెలివిగలవాడు సుఖంగా ఉండడు -
స్నేహితుల మోసం -
పళ్ళు లేక
కన్ను లేదు
496
వావిలాల సోమయాజులు సాహిత్యం-2
